Бялінскі Вісарыён Рыгоравіч
(1811—1848)

Бялінскі Вісарыён Рыгоравіч нарадзіўся 30.05.1811 у г. Свеаборг (цяпер Суаменліна, Фінляндыя). Рускі літаратурны крытык, філосаф, публіцыст.

Вучыўся ў Маскоўскім універсітэце, з якога выключаны. У 1833 збіраўся працаваць настаўнікам рускай мовы ў Беларусі, пазней адмовіўся. Зблізіўся з гуртком М.У. Станкевіча, дзе вывучаў філасофскія сістэмы Канта, Фіхтэ, Шэлінга, пазней зацікавіўся філасофіяй Гегеля.

Супрацоўнічаў у выданнях М.І. Надзеждзіна «Телескоп» і «Молва» (1833—1836), рэдагаваў часопіс «Московский наблюдатель» (1836—1839). З 1839 у Пецярбургу, працаваў у «Отечественных записках» А.А. Краеўскага. У 1846—1848 кіраваў крытычным аддзелам часопіса «Современник» М.А. Някрасава і І.І. Панаева. Бялінскаму ўласцівыя выключныя эстэтычная чуйнасць, рознабаковы падыход да з’яў мастацтва. У крытыка-публіцыстачных артыкулах, аглядах, рэцэнзіях ён звяртаўся да пытанняў філасофіі (эвалюцыя ад ідэалізму да матэрыялізму), адстойваў ідэі рэвалюцыйна-дэмакратычнага руху, на аснове дыялектыкі распрацаваў теорыю мастацтва і літаратуры (галоўнымі крытэрыямі каштоўнасці мастацкага твора лічыў прастату вымыслу, дасканаласць праўды жыцця, народнасць, арыгінальнасць), гісторыі літаратуры (вылучаў ламаносаўскі, карамзінскі, пушкінскі, празаічна-апавядальная перыяды і інш.), тэорыі і гісторыі крытыкі як найбольш яркага ўвасаблення развіцця грамадскай думкі.

Сярод прац «Літаратурныя мары: (Элегія ў прозе)» (1834), «Аб рускай аповесці і аповесцях спадара Гогаля («Арабескі» і «Міргарад»)» (1835), «Нішто аб нічым, або Справаздача спадара выдаўцу «Тэлескопа...» (1836) «Герой нашага часу... Твор М. Лермантава», «Гора ад розуму. Твор А.С. Грыбаедава» (абодва 1840), «Вершы М. Лермантава», «Раздзяленне паэзіі на роды і віды», «Агульнае значэнне літаратура» (усе 1841), «Прыгоды Чычыкава, або Мертвыя душы» і «Слова пра крытыку» (1842), а таксама пагадовыя агляды рускай літаратуры 1840—1847. Асаблівае месца ў творчасці Бялінскага належыць цыклу з 11 артыкулаў «Творы Аляксандра Пушкіна» (1843—1846) – фактычна першай спробе манаграфічнага аналізу творчасці пісьменніка на фоне гістарычных і літаратурных працэсаў. «Ліст да Гогаля» (1847), напісаны за мяжой, стаў своеасаблівым завяшчаннем крытыка.

Імем Бялінскага названа вуліца (1936) у Савецкім і Першамайскім раёнах Мінска, таксама яго імя прысвоена Мінскай сярэдняй школе № 42.

На вуліцы размешчаны: Кіраванне ўнутраных спраў Першамайскага раёна, сучасны жылы комплекс «Прэстыж».