На базе Минского государственного лингвистического университета прошла торжественная церемония награждения победителей городского этапа республиканского конкурса «Золотое перо «Белой Руси» — 2022». Дипломом I степени в номинации «Студент» был награжден курсант БГУИР Роман Сергеевич Пищ.

«Эссе — это сложная композиция, в которой человек излагает свои мысли. Я благодарна всем участникам конкурса этого года, потому что золотые буквы истории — истории своей семьи, своей страны — прошли через каждую работу, а их всего было более 200. Что касается страны, где мы с вами живем, как гражданин Беларуси я испытываю гордость за то, что наша страна делает для каждого из нас. Спасибо всем за участие и за то, что вы показали себя», — поздравила победителей председатель Минской городской организации РОО «Белая Русь» Наталья Владимировна Воронова.

«Хотелось поделиться о своих прадедушке и прабабушке, которые не понаслышке знали об ужасах Великой Отечественной войны, которые мужественно защищали свою Родину, свой край, где родились. Очень важно было написать и о моих родителях, которые своим ответственным отношением к труду, вносят огромный вклад в развитие нашей страны, а также бережно хранят память о родных и близких людях, чтобы ниточка памяти не разорвалась и история нашей маленькой семьи сохранилась в истории большой страны. Их пример заставляет меня стремиться стать полезным гражданином свой Родины», - рассказал курсант.

В завершение церемонии участники увидели премьеру видео-флешмоба от «Белой Руси» ко Дню народного единства, который Беларусь отметит в эту субботу, 17 сентября.

Публикуем эссе победителя конкурса.

«Гісторыя маёй сям’і ў гісторыі краіны»

Мы з вамі дзеці адной гісторыі
(У.Караткевіч)

“Мы з вамі дзеці адной гісторыі, аднолькавай сучаснасці і агульнай будучыні. Нас яднае агульны лёс. Нават у “важлівых дробязях” – напісаў у прадмове да сваёй кнігі “Зямля пад белымі крыламі” Уладзімір Караткевіч.

Мінула амаль паўстагоддзя з часу першага выдання нарыса. За гэты перыяд адбылося нямала змен у жыцці Беларусі і беларусаў. Але словы вядомага пісьменніка-гісторыка, адрасаваныя падлеткам, не страцілі глыбіні і значнасці. Яны “чапляюць”, помняцца і заклікаюць прыпыніцца, каб паразважаць. Над тым, што аднолькава важна ва ўсе часы для ўсіх узростаў.

Чалавек і яго радзіма. Чалавек і яго карані. Чалавек у часавым вымярэнні “быў, ёсць, буду”.

Калі я думаю пра гэта, першым чынам узгадваю, якая вялікая планета Зямля, як многа на карце краін і народаў. У кожнага з іх свая асаблівая мова, гісторыя, культура. Але ўсе яны складаюць адзінае цэлае – чалавецтва.

Пасля прыходзіць на думку, якая неаб’емная і розная наша Беларусь, хоць і ўспрымаецца звыкла як невялічкая краіна ў цэнтры Еўропы. Багацце адметнага ў яе прыродзе, мясцовых гаворках, абліччах вёсак і гарадоў на самой справе ўражвае. І гэта ўсё таксама складае адно цэлае, часткай якога я з’яўляюся.

А затым у памяці ўсплывае назва, што не значыцца на карце і не прапісана ў пашпарце – Ляхавіччына. І ў гэты момант словы Караткевіча набываюць асаблівы сэнс. Бо менавіта тады, калі я згадваю мясціны, дзе нарадзіўся і вырас, я ўспрымаю сказанае Уладзімірам Сямёнавічам не толькі сваім розумам, але і сэрцам.

Як і ўся зямля, як і ўся Беларусь, Ляхавіччына мае шмат чаго, што вылучае яе з ліку іншых рэгіёнаў. Можа, яно не настолькі кідкае і гучнае, як патрабуе сучасны свет, захоплены рэкламай. Але яно ёсць – у помніках архітэктуры і прыроды, асаблівасцях пейзажаў, забудове населеных пунктаў, мове і характары яе носьбітаў. І ўсё гэта гарманічна суіснуе ў межах такога жывога і адметнага аднаго цэлага пад назваю Мая Малая Радзіма.

Я кажу пра гэта з гонарам! Бо сапраўды шаноўна адчуваць скрозь гады і стагоддзі сувязь з асобамі, што стваралі гісторыю зямлі майго дзяцінства і сваёй дзейнасцю ўплывалі на яе лёс і аблічча: мемуарыст Фёдар Еўлашоўскі, нацыянальны герой Беларусі Тадэвуш Рэйтан, філосаф Фларыян Бохвіц, Раман Раманавіч Шахмуць, які вядомы як архімандрыт Серафім Жыровіцкі, паэты Леанід Пранчак і Алесь Бадак, пісьменнік Уладзімір Дамашэвіч, кінарэжысёр Міхась Пташук, кампазітар Анатоль Санько, мастакі Сымон Свістуновіч і Мікалай Таранда.

Але гэтыя гучныя імёны я хачу дапоўніць імёнамі самых блізкіх і дарагіх для мяне людзей, якія унеслі свой уклад у гісторыю маёй краіны, якія і зараз кожнадзеннай працай складаюць гісторыю маёй сям’і, а разам з ёй і маёй радзімы.

Прадзядуля, Ятчэня Аляксандр Васільевіч, 21.12.1921 года нараджэння, і прабабуля, Ятчэня Надзея Аляксандраўна, 17.05.1925 года нараджэння.

Прадзядуля і прабабуля – удзельнікі Вялікай Айчыннай вайны, прадзядуля – ветэран вайны. Для мяне яны сапраўдныя героі!

У маладыя гады прадзядуля быў сакратаром мясцовай камсамольскай арганізацыі. Калі пачалося праследаванне камуністаў і камсамольцаў, яму давялося хавацца. Прадзед наладзіў сувязь з чырвонаармейцамі, якія ўцяклі з палону, разам арганізавалі падпольную групу. У 1942 годзе некалькі падпольных груп аб’ядналіся ў партызанскі атрад “Советская Белоруссия”, разведчыкам якога прадзядуля і з’яўляўся.

За перадачу вельмі важных звестак пра рух фашысцкіх цягнікоў па маршруце Брэст – Лясная быў узнагароджаны ордэнам Айчыннай вайны II ступені і медалём “За адвагу”.

Прабабуля са сваёй маці хавалі дома параненых чырвонаармейцаў і тых, хто адступаў, а потым перапраўлялі ў партызанскія атрады. Яна, каб яе не вывезлі ў Германію, уладкавалася на лесапільны завод, дзе пазнаёмілася з партызанскімі сувязнымі. Праз прабабулю, 16-гадовую дзяўчыну, сувязныя перадавалі звесткі ў атрад. Некалькі разоў на тыдзень ішла яна па дзесяць кіламетраў у адзін бок да так званага “чырвонага маяка”, дзе закопвала ў дамоўленым месцы перадачы для сувязных. Было ёй страшна, але так яна змагалася з ворагам.

Мая памяць беражліва захоўвае расказы прадзядулі і прабабулі, бо гэта і ёсть гісторыя маёй краіны.

Пасля вайны мой прадзядуля пятнаццаць гадоў праслужыў у міліцыі, і толькі хвароба перашкодзіла яму працягваць службу. Бабуля працавала наборшчыцай у друкарні. У іх нарадзілася чацвёра дзяцей: усе дачкі, дзве з каторых атрымалі вышэйшую адукацыю. У шлюбе яны пражылі семдзесят гадоў. У 2015 годзе адсвяткавалі сваё благадатнае вяселле.

Прадзядулі ўжо шэсць гадоў, як няма з намі. Прабабулі не стала паўтара года таму назад. Але памяць аб іх будзе заўсёды са мной.

Мае бабуля, Галіна Аляксандраўна, і дзядуля, Міхаіл Эдуардавіч, маюць спецыяльнасць інжынера. Бабуля працавала начальнікам вытворча-тэхнічнага аддзела, дзядуля – кіраўніком у будаўнічай арганізацыі. Пра іх дзейнасць ў 2010 годзе пісалі ў выданні “Паўстагоддзя на будоўлі”.

Род прабабулі і прадзядулі працягваецца: сем унукаў і чатырнаццаць праўнукаў. Мая матуля і бацька працуюць у сістэме адукацыі, старэйшы брат атрымаў спецыяльнасць інжынера па надзвычайных сітуацыях і працуе ва ўніверсітэце МНС.

Вось і я. З маленства хацеў быць падобным на сваіх продкаў. Таму невыпадкова абраў прафесію інжынера-сістэматэхніка для органаў унутраных спраў. Зараз я вучуся ў БДУІР і зраблю ўсё, каб унесці свой карысны ўклад у гісторыю сваёй краіны.

Я ганаруся і буду ганарыцца сваімі блізкімі людзьмі, сваёй сям’ёй! Гэта натхняе час ад часу прыпыняцца і задумвацца: хто ты і куды ідзеш.

Я буду захоўваць памяць пра тых, каго няма ўжо з намі, і буду передаваць успамін пра родных для мяне людзей нашчадкам, каб і яны памяталі аб сваім мінулым. Каб і яны ведалі, што мы – дзеці адной гісторыі.

Материал подготовлен по информации пресс-службы БГУИР